Die Wende

Het is zonnig en onbewolkt. Het belooft een mooie dag te worden. We drinken koffie op het terras van het theatercafe aan de Spree, tegenover ons het classisistische gebouw van het Bode museum, op het museuminsel, waarop ook het beroemde Pergamonmuseum ligt. Kort na de Wende heb ik hier 's nachts rond een uur of drie met een vriend rondgelopen. Berlijn was toen donker , stil en gesloten door het jarenlange isolement waarin had verkeerd. Het was bij lange na niet die drukke,spritzige metropool die het nu is. Toeristen waren er wel, maar niet in die aantallen zoals vandaag de dag. Je kon toen vrijwel alleen op het grasveld voor de Reichstag rondlopen. Dat lukt nu niet meer. De rondvaartboten puilen uit en voor de Reichstag staat dagelijks een lange rij van zeker zo'n honderdvijftig meter. Het Pergamonmuseum is een 'belevenis' geworden,waar mensen moeten ervaren hoe het tweeduizend jaar geleden toe ging. 20 Jaar geleden was het een ouderwets enigszins vervallen, maar toch indrukwekkend museum. Ik heb er toen gefascineerd rondgelopen. Toch zat de verandering toen al in de lucht. Je kon hier 's nacht in de meest bijzondere clubs dansen en chillen. Die Rote Kapelle was zo'n club. En het Tranenpalast bij station Friederichstrasse, waar de Oostduitsers na een kortstondig bezoek aan hun verwanten in het westen,afscheid van elkaar namen, was door krakers omgetoverd tot een geliefde discotheek. Het is inmiddels een braaf, keurig opgeknapt monument geworden dat treurig in de schaduw van hoogbouw ligt. De stad leeft en klopt als nooit tevoren. Hijskranen en bouwputten bepalen mede het stadsgezicht. De geslotenheid is verdwenen; de stad heeft zich naar de wereld gekeerd en is het centrumvan de - Europese- macht geworden. De Duitse vlag wappert fier op Reichskanselrei waar Merkel gisteren teruggekeerd is van vakantie. Wij drinken en vierde kop koffie en gaan dan naar het Bauwhausarchief in Tiergarten.