De begraafplaats in Radebeul

Toen ik vanochtend wakker werd, en de slapen uit mijn ogen was gewreven, las ik de column van Frits Abrahams in de Nrc van gisteren. Hij schreef over de door hem gemiste gouden rekstokoefening van Epke Zonderland (eindelijk een prestatie van een landgenoot waar je trots op mag zijn en mis ik dat weer). Om vervolgens te verhalen over zijn zoektocht naar Nederlandse kunstuitingen in Zweden, tijdens zijn vakantie. Rembrandt was er te zien, Mondriaan werd genoemd, maar van moderne kunst was alleen een videowerk van Rineke Dijkstra te zien geweest. Van wolkers geen boeken meer te vinden, terwijl hij jaren geleden in Zweden zeer populair was. En ook het museum van de in de jaren 80 immens populaire troubadour Cornelis Vreeswijk was gesloten vanwege te weinig belangstelling. Abrahams beschrijft het graf van Vreeswijk, met op de steen de zwierige handtekening van de zanger.En hij merkt op dat er veel mensen zitten te zonnen op de begraafplaats. Hij sluit af met: dat zouden we meer moeten doen, zonnen op de begraafplaats. Nog geen drie uren later stonden Marjan en ik voor het protserig, romantische - met een zweem van jugendstil- graf van de eind 19e, begin 20e eeuwse schrijver Karl May. Hij schreef over de avonturen van Old Shatterhand, de oprechte, moedige blanke en diens trouwe vriend, de indiaan Winnetou. Ik heb, toen ik een jaar of tien was, een of twee boeken gelezen en vond ze heel spannend en dacht dat de verhalen een waarheidsgetrouw beeld van het Wilde Westen gaven. Mijn vader hielp me uit die droom. Het is een Duitser die het allemaal verzonnen heeft en het heeft niets met de werkelijkheid van doen, zei hij en daarmee was ik na Sinterklaas nogmaals uit een droom geholpen. De boeken zijn niet meer om te lezen, maar opmerkelijk is dat zijn museum nog flink wat bezoekers trekt. Waarschijnlijk omdat hij honderd jaar geleden gestorven is en daar nogal wat publiciteit aan gegeven is/wordt. Bovendien is ook een deel van de hedendaagse Duitsers niet vies van romantiek. Dresden zelf is daar ook in zekere zin een voorbeeld van. Daar wilden we vandaag eigenlijk naar toe, maar het toeval wilde dat we niet verder kwamen dan de Lutherse begraafplaats in Radebeul-Ost, waar de zon ons lekker warmde en we het graf van de eerste ijsbeerdompteuze, met de prachtige naam Dolores, niet konden vinden, maar wel geraakt werden door de grafstenen van de kinderen en volwassenen die levend verbrand zijn op 13 februari 1945, tijdens het misdadige bombardement op Dresden.